AI-Chan Challenge

سلام. D:

نوبادی‌ای هستم زنده برگشته از امتحانات؛ که دلش برای چالش نوشتن تنگ شده بود و این چالش آی-چان رو دید.

1. تجربه‌تون درباره‌ی یه انیمه و مانگا توی 2021 رو بنویسید. می‌تونید اثرها رو معرفی کنید و هرچی دل تنگتون می‌خواد بگین.

توی 2021؛ بیشتر از اینکه انیمه ببینم؛ سریال و فیلم دیدم. چون یه لیست طولانی بهم داده بودن و خیلی وقت هم می‌شد که فقط انیمه می‌دیدم و دلم تنگ شده بود. ولی موریارتی وطن‌پرست بینشون بهترین بود. یادمه تابستونم فقط با انیمه‌های ورزشی پر شده بود. :)) از انیمه‌های طولانی مثل Kuroko no Basket گرفته تا هایکیو و انیمه‌های کوتاه مثل Run With the Wind. اون وسط هم واقعا می‌خواستم دروازه‌ی اشتاینز رو تموم کنم؛ ولی هنوز فکر کنم قسمت 7 باشم. :دی

از انیمه‌های فصلی هم؛ اتک؛ Blue Period و To Your Eternity و Wonder Egg Priority رو دیدم فقط. TT البته دقیق نمی‌دونم که انیمه‌ی فصلی خوب دیگه‌ای هم داشتیم یا نه. اگه داشتیم بهم بگین حتما که توی این یه هفته تعطیلیم ببینمشون.

برای مانگا هم؛ فقط مانگای هایکیو رو خوندم. چون نمی‌تونستم تحمل کنم که ناقص بمونه؛ از اونجایی که انیمه‌ش هم به این زودی‌ها قرار نیست بیاد. پس آره. همینا.

(پ.ن: الان شک کردم که مانگای اتک 2021 تموم شد یا نه. اگه 2021 تموم شده اونم به لیست اضافه کنین. D: + جوجیتسو هم مال 2021 بود؟)

2. انیمه و مانگایی که تصمیم دارین سال جدید برین سراغش چیه و چرا؟

انیمه‌ها: اگه وقت کنم خیلی چیزها هست که باید برم سراغشون. اول از همه؛ تمام انیمه‌های سینمایی رو باید ببینم. چون تقریبا هیچ‌کدومشون رو ندیدم. بعد از اون باید ناروتو؛ SK8 the infinity؛ Vivy؛ تمام انیمه‌های ورزشی توی لیستم که انقدر اسمشون سخته یادم نمی‌مونه TT؛ کد گیاس؛ دروازه‌ی اشتاینز؛ mushishi؛ و اون سینمایی ناتسومه که دانلودش کردم و هنوز نتونستم برام سراغش.

مانگا: چند سال قبل تا یه جایی مانگای پرامیس نورلند رو خونده بودم؛ ولی چون خیلی ازش می‌گذره و دیگه یادم نمی‌آد چی بود ماجرا؛ باید یه دور از اول بخونمش. مانگای جوجیتسو رو هم دلم می‌خواد آن‌گویینگ دنبال کنم. شیطان کش رو هم می‌خوام بخونم. TT چینسامن رو هم همین‌طور با این‌که انیمه‌ش داره می‌آد. (البته من که می‌دونم هیچ‌ کدومشون رو وقت نمی‌کنم بخونم ولی خب.)

3. اپنینگ و اندینگ مورد علاقه‌ی شما از سالی که گذشت؟

ق.ن: خدایا. اگه یه آپلود مستقیم پیدا کنم که تا ابد آپلود مستقیم باقی بمونه؛ از شادی همین‌جا سکته می‌کنم. یعنی حتی دو ماه هم نمی‌شه که سایت قبلی می‌پره و من مجبور می‌شم علاوه بر اینکه سه ساعت وقت بذارم سایت جدید پیدا کنم؛ سه ساعت دیگه هم وقت بذارم که قبلی‌هارو درست کنم. *نفس عمیق می‌کشد*

بعدا نوشت: اونی که تا آخر باهات می‌مونه؛ صندوق بیانه. هاه.

نه. مجبورم نکنین یه دونه انتخاب کنم.

برای اندینگ‌؛ این‌ها رو از هایکیو و کوروکو گوش کنید. P:

One Day

By SPYAIR

Magic Spirit

Fantastic Tune

By Kensho Ono

Magic Spirit

برای اپنینگ هم؛ بدون شک؛ مجبورید آهنگ موریارتی رو دوباره بشنوید. *چشمک*

Twisted Hearts

By Tasuku Hatanaka

Magic Spirit

می‌خواستم با معنی‌هاشون بذارم؛ ولی هم خیلی پست طولانی می‌شد هم خودتون حوصله‌تون نمی‌کشید بخونین. TT در آخر هم آی-چان آریگاتوو بخاطر همچین چالش زیبایی. خوشحال می‌شم هرکسی که داره این پست رو می‌بینه؛ توی چالش شرکت کنه. *لبخند و تعظیم*

پ.ن: چرا من نمی‌تونم اندینگ اتک رو توی این لیست بذارم؛ درحالی که قلبم رو زخم کرده و گوش‌هام بخاطرش آسیب دیده و یه عالمه اشک ازم گرفته؟ *با گفتن این حرف که چالش سال بعد می‌ذاریش؛ خودش را آرام می‌کند.*

It's like we're standing hand and hand with all our fears up on the edge

شاید ناامید شیم؛ وقتی نگاه‌های بقیه رو روی خودمون ببینیم. شاید از دست خودمون خسته شیم. شاید بیخیال تمرین‌هامون شیم و تمام ساعت بشینیم یه‌جا. شاید مدام غر بزنیم که وسیله نداریم. شاید به مهدی نگاه کنیم که از اول تا آخرش رو با خنده می‌گذرونه و یکم ناراحت شیم. شاید پاهامون رو با باند محکم‌تر ببندیم بلکه درد عضلاتمون کمتر شه. شاید نتونیم حتی با مسخره‌بازی از مامان پنهون کنیم که آسیب دیدیم. شاید همین‌طوری به حرف‌های مربی گوش کنیم و جلوی خودمون رو بگیریم تا نگیم که نمی‌شه. شاید بخواییم بیخیالش شیم. شاید این تصمیم هم بشه مثل تصمیم‌مون برای انتخاب رشته. شاید پشیمون شیم.

ولی همین کافیه که بدونیم می‌تونیم چند ثانیه توی هوا باشیم. شاید قشنگ نباشه. شاید ارزش نداشته باشه. شاید مربی از اون پشت داد بزنه چرا بیشتر اوج نمی‌گیری. ولی می‌تونیم چند ثانیه پرواز کنیم. می‌تونیم پاهامون رو جمع کنیم توی سینه‌مون. می‌تونیم حتی چشمامون رو ببندیم. اون‌موقع؛ زمانیه که نگاه‌های بقیه رو نمی‌بینیم. یا خنده‌های مهدی رو. اون موقع؛ زمانیه که پاهامون دیگه درد نمی‌کنن. اون موقع؛ زمانیه که کسی بهمون عجیب نگاه نمی‌کنه. کسی خیره نمی‌شه. کسی روشو برنمی‌گردونه. اون موقع؛ زمانیه که می‌تونیم نفس بکشیم.

二

رنائوی عزیزم؛

می‌تونم حس کنم که خوب نیستی؛ ولی هنوزم می‌خوام بگم "امیدوارم که خوب باشی". توی پاکت این نامه؛ برات یه بغل می‌ذارم. شاید بتونه یکم... هوم. کمک کنه.

پس. امیدوارم که خوب باشی.

امروز نهال بلاخره تونست قوس‌عقب بزنه. یه حس شعف زیادی دارم. فکر کنم مربی‌مون هم همین حس رو داشته باشه؛ وقتی به حرف‌هاش گوش می‌کنیم و حرکت‌مون رو می‌زنیم. اولش فکر می‌کردم خیلی به‌دردنخوره که ارشدها به بچه‌های کوچیک‌تر یاد بدن؛ ولی وقتی واقعا انجامش دادم؛ دیدم برای خودم هم مفیده. تا خونه باهاش رفتم. خیلی باهوشه. می‌دونی؛ اصلا انگار ساخته شده تا ژیمناستیک‌کار باشه. هفته‌ی دیگه مسابقه داره. وقتی موقع خداحافظی شد و بغلش کردم؛ بهم گفت سال نو مبارک. یکم تعجب کردم. البته فکر کنم به‌خاطر کلاس زبانش باشه.

اصلا حواسم نبود که سال نوئه. تا وقتی که بهم تبریک گفت. جدی جدی سال نوئه. وقتی رسیدم خونه؛ نشستم میون ریخت‌وپاش اتاقم؛ و دیدم واقعا امسال هیچ‌کار خیلی خاصی نکردم. حتی اون‌قدر زمان نداشتم که درست و حسابی کتاب بخونم. مجبور بودم وسط حساس‌ترین فصل‌ها رهاش کنم؛ چون زمانم تموم شده بود. البته تو رو پیدا کردم. و یکم رنگ گرفتم. فهمیدم که اگه بخوام؛ می‌تونم تمام روزم رو درس بخونم. و باعث تعجبم شد؛ ولی این نوع زندگی رو دوست داشتم. قبل از طلوع بیدار شدن رو دوست داشتم. جایزه دادن کتاب کاغذی به خودم وقتی از امتحانم برمی‌گردم خونه؛ با پول‌هایی که به کندی جمع می‌کنم. فرار نکردن از کارهایی که نمی‌تونستم انجامشون بدم؛ یا نمی‌خواستم انجامشون بدم رو دوست داشتم. خوشحالم که امسال زندگی کردم. درسته که امسال هم اون جرقه‌ای که بهم بگه می‌خوام برای باقی زندگی‌م چی‌کار کنم نخورد. و گودال‌های تیره‌ی عمیقی سر راهم بود. ولی به انجام دادن کارهام ادامه دادم. تازه! دقیقا یه سال شده که دارم چینی می‌خونم. و این‌که می‌تونم پست‌های ویبو رو بخونم؛ بهم احساس غرور می‌ده.

امسال یه هاله‌ای بین بنفش و آبی داشت. روزهای تیره‌ش زیاد بود؛ ولی خوشحالم که تونستیم از پسشون بربیاییم. متشکرم که ازم خسته نمی‌شی. و به زیبا بودنت ادامه می‌دی. و متشکرم که گذاشتی نامه‌هام رو برای ری بنویسم.

توی زبان چینی یه جمله‌ای هست که می‌گه "آینده طولانیه". این معنی رو می‌ده که ما زمان زیادی داریم؛ که آینده رو بسازیم. روزهایی با درخشش طلایی. روزهایی بهتر. و بهش باور دارم. می‌دونم که روزهای بهتر همین‌طوری نمی‌آن؛ و باید ساخته بشن. امیدوارم توانایی ساختن‌شون رو داشته باشم.

مراقب خودت باش؛

نوبادی.

پ.ن: نقطه‌ی روشن این هفته خوندن فارسیر توی هر وقت خالی‌ای بود که پیدا می‌کردم. اون لحظه‌ای که رفتم توی کتاب‌فروشی بهنام و از فروشنده بهترین کتاب اخیرشون رو خواستم؛ اصلا انتظار نداشتم چیز به این جذابی بهم بده. از این به بعد؛ به تمام پیشنهادهاش برای خرید کتاب عمل می‌کنم.

پ.ن2: حتی به خودت هم پیشنهادش می‌کنم که بخونی.

پ.ن3: بعد از این‌که اینو نوشتم؛ دوباره جوری از آیدل‌هام برای سال نو اتک خوردم؛ که ولم کنین اصلا. -چرا همیشه آخر هرسال همین می‌شه؟-

پ.ن4: از 2021 هیچی نفهمیدم. نمی‌شه یه‌بار دیگه زندگی‌ش کنیم؟

پ.ن5: من هنوز جمع‌بندی حسابان نکردم و اون نمونه‌سوالی که فرستاده رو هم ننوشتم. ولی این‌جام. هاه. اون لحظه‌ای رو می‌بینم که ساعت چهارئه و حسابان من تموم نشده.

کلمه‌های جادویی

همه به معلم حسابانی نیاز دارن که وقتی داری از شدت استرس گوشه‌ی کلاس می‌لرزی و نمی‌دونی اول سوال‌های جزوه‌ت رو حل کنی یا کتاب‌کارت؛ شیمی بخونی یا حسابان؛ تست آمار بزنی یا هندسه؛ بیاد بشینه پیشت. بغلت کنه. بگه مهم نیست. من این همه درس خوندم. چی شدم؟ هیچی نمی‌شه. ارزش نداره. مهم نیست. بعد بگه ناهار آوردی؟ و وقتی می‌فهمه نیاوردی بگه کسی که نمی‌فهمه. بیا بریم بیرون بخوریم. بیرون پیتزا بخورین. بهت یکم از دخترش بگه. تعریف کنه که اجازه نمی‌داده کاری رو بکنه که دوست نداره. که این روش تدریس به هیچ دردی نمی‌خوره. که دلش می‌خواسته بشینه از چیزهایی برامون بگه که تو زندگی‌مون به دردمون می‌خوره. یه‌لحظه حس کردم معلم ادبیاته. نگاهش می‌کردم و با خودم فکر می‌کردم که اگه تو مدرسه می‌دیدمش؛ قطعا فکر می‌کردم معلم ادبیاته. کی فکرشو می‌کنه که ریاضیات محض خونده؟

همین‌طوری نشستیم حرف زدیم. بعدش رفتیم مدرسه. نمی‌دونیم معاون فهمید یا نه. ولی احتمالا فقط به رومون نیاورد. همه به همچنین معاونی نیاز دارن. از این‌ معاون‌ها که می‌دونه بهترین‌دوستت موهاش صورتیه و روی گردنش تتو داره ولی تصمیم می‌گیره جوری رفتار کنه که انگار ندیده‌تش.

همه به همچین معلم حسابانی نیاز دارن. که وقتی بعد از این‌که وسط مدرسه با هم جیم شدین و به زنگ آخر که با خودش کلاس داشتین دیر رسیدین؛ فقط بخنده. بعدش بگه درسمون جلوئه و تصمیم نداره درس بده. بشینه روی نیمکت بغلی. بگه بچه‌ها بیایین حرف بزنیم. این جمله خیلی جادوییه. "بیا حرف بزنیم." من با همین یه جمله عاشقش شدم. معلم حسابان نه. اون رو می‌گم. همین‌موقع‌ها بود نه؟ یلدای دو سال پیش بود. وقتی هنوز پته‌دوزی می‌کردم و تا صبح بیدار می‌نشستم. ولی این متن درباره‌ی اون نیست. درباره‌ی معلم حسابانه. پس آره. همه به معلم حسابانی نیاز دارن که بشینه روی نیمکت بغلی و بگه بچه‌ها بیایین حرف بزنیم. بیایین فقط حرف بزنیم.

ㄧ

رنائوی عزیز؛

امیدوارم وقتی که این رو می‌خونی خوب باشی.

نمی‌دونم تابه‌حال چنین احساسی داشتی یا نه؛ اما یک‌سری حرف‌ها هستن که ارزش ندارن به کسی گفته بشن. حرف‌هایی که نمی‌تونی به کسی بگی و حتی نمی‌تونی برای کسی تایپ کنی. من باید این‌ها رو یه‌جا می‌نوشتم. باید یکم از حسی که ازت می‌گرفتم رو می‌آوردم توی وبلاگم. تا دوباره بنویسم. سر الکس برام خیلی عزیزه، ولی احساس خونه نمی‌ده. این‌طوری بود که یه بخش جدید به اسم "برای رِی" ساخته شد.

بعد از اون افتضاحی که شد؛ که همه اومده بودن این‌جا و داشتن همه‌جاش رو می‌گشتن و درونم رو مثل یه کتاب‌باز می‌خوندن؛ این احساس رو داشتم که نوشتن خیلی به‌دردنخوره. وقتی که زیبا نمی‌نویسم و هیچ هدفی هم ندارم و حتی ادبی هم نمی‌نویسم؛ چرا باید هم‌چنان مصرانه این‌جا رو نگه دارم؟ ولی وقتی تونستم دوباره قایمش کنم و مثل یه راز کوچیک زیر تخته‌های اتاقم گذاشتمش؛ یادم افتاد که چرا این‌جا موندم. همون‌جا فهمیدم که این یه سمفونی بی‌صدا بوده. و باید بی‌صدا بمونه. نباید خواننده‌های زیادی داشته باشه. چون من هیچ‌وقت نتونستم صداهای بلند رو تحمل کنم. چون من نتونستم کمال‌گراییم رو بذارم کنار. و نتونستم هیچ‌وقت از آدم‌های دورم بنویسم و اجازه بدم که متوجه‌ش شن. من نمی‌تونم از آدم‌ها ننویسم. نمی‌تونم روابطمون؛ احساساتمون و رازهای کوچیکمون رو؛ روی کاغذ بالا نیارم.

این تقریبا یه شروع دوباره‌ست؛ و با نبودن کسایی که از اول هم قرار نبود باشن؛ شروع دوست‌داشتنی‌ایه.

با آرزوی بهترین‌ها برات؛

نوبادی.

پ.ن: اصلا به‌خاطر این‌که مجبور شدم سمفونی آف لایفم رو از دست بدم حرص نمی‌خورم.

سی سوال برای سی روز

جای یه چالش سی‌روزه‌ی جدید واقعا خالی بود. D: به‌خاطر همین؛ این چالش رو شروع کردم. (شروعش از وبلاگ مائوییه.)

And just when you think it's rained enough, it starts to pour

همیشه همه این موقع‌ها می‌شینن به کارهایی که در طول سال کردن فکر می‌کنن، درسته؟ یا آدم‌هایی که از دست دادن، یا به دست آوردن. اشتباهات‌شون و هدف‌هاشون. ولی من فقط هایکیو خوندم. با شرلی توی پرونده‌های جدیدش همراه شدم. -تازه چپتر جدید اون یکی شرلی، توی یه دنیای دیگه هم اومده بود- تمام مدت داشتم به For That Girl گوش می‌دادم. نشستم با چاپستیک‌هایی که استار بهم داده بود هرچی نودل داشتیم توی خونه رو خوردم. -آره. حالم بد شد. حالم بده. *به افق خیره می‌شود*- نعره زدم توی خونه که new skill unlocked. چندین ساعت زیر پتو فیلم دیدم. با نیانکو رفتیم زیر بارون. -دلایلی که نیانکو گربه نیست 1: وی عاشق آب است.- گذاشتم کتاب‌کار فیزیک و تست‌های هندسه زیر تخت بمونن. و به "هیچ‌چیز" فکر کردم. حس خوبیه که در سال یک روز هست که می‌تونی توش هیچ‌کار مفیدی نکنی؛ و عذاب‌وجدان هم نگیری. می‌تونی نه به دیروزت فکر کنی؛ نه به فردا و نه حتی به یک ساعت بعدت.

آره، هیچیش شبیه تولد نبود. ولی درست‌ترین تولدی بود که می‌تونست باشه.

ویل اگه اینجا بود حتما بهم می‌گفت الان که وقت گریه نیست بچه. و حق با اونه. الان دیگه وقت جنگیدنه.

چه اهمیتی داره.

+ این بیان بدون ستاره‌های هلن اصلا فایده نداره. :_)

+ من یک ماه پیش: از شرلوک هلمز خوشم نمی‌آد. هیچی پوآرو نمی‌شه.

من الان: اگه بتونم موریارتی وطن‌پرست رو تا امروز و جلد سوم کتاب شرلوک رو فردا تموم کنم؛ می‌تونم وقت‌های بیکاری‌م سریالش رو برای بار نمی‌دونم چندم ببینم.

(برای تک‌تک دیالوگ‌های شرلوک اکلیل بالا می‌آورد.)

+ توییتر دارین؟ :_)

+ هیچ‌وقت به یکی اون‌قدر اهمیت ندین که اگه نباشه؛ حس کنید هیچ‌کس نیست.

+ یادتونه یه چالش سی‌روزه بود؟ لطفا یادتون بره. بسیار متشکر.

+ We're strangers again, but this time with shared memories.

+ از اون‌جایی که ostهای the great ace attorney دارن کَرَم می‌کنن؛ تا یه مدت پایین پست‌هام تحملشون کنین. نمی‌شه که این‌جا نباشن.

Nocturne

single
By Kitagawa Yasumasa

Magic Spirit

هوم.

from: The Great Ace Attorney 2

شادی

شادمانی آن سروری‌ست که انسان را زِ نقش فرورفته‌ی خویش به بیرون می‌افکند و به اندیشه‌ی آلاییده به رنج آن پایان می‌بخشد.
باریکه‌ای از روزنه‌ی سپید زندگانی‌ست که به خاموشی شب می‌ماند و جوهر تیره رنگ ما را در هم می‌شکافد. لمس آسوده‌ای‌ست که در همسایگی طوفان نوازش‌گرانه بر روی اندام‌هایمان می‌نشیند و درنگی از مثال فراغ به ارمغان می‌آورد. خوشی آن فطرت بدل‌ناپذیری‌ست که ما را در کنه لذت فرو می‌برد و بینندگانمان را زِ تیمار نابینا می‌سازد‌.
شادی نام آن است که مرهم نهانی‌های سوزناکِ پیکر و یاد انسان شود.

- منبع متن.