خسته نمی‌شم. پشیمون نمی‌شم.

می‌گه "فقط بیخیالش شو. حتی نمی‌دونی چقدر سخته."

می‌گم می‌دونم.

می‌گه "هیچ انتهایی نداره. هیچ فایده‌ای برات نداره."

می‌گم می‌دونم.

می‌گه "اگه می‌دونی سخته و هیچ انتهایی نداره پس زمان و انرژیتو بذار برای چیزی که سخته و تهش به یه دردی می‌خوره."

می‌گم ولی من این رو دوست دارم. و اونارو نه.

می‌گه "تو احمقی. و اگه بقیه بفهمن هم همینو می‌گن."

می‌گم باشه.

می‌گه "الان داری اینو می‌گی. هیچ‌کس به اندازه‌ی من نمی‌دونه چقدر مضطرب می‌شی."

می‌گم نمی‌شم.

می‌گه "پشیمون می‌شی. حتی اگه دوستش داشته باشی."

می‌گم نمی‌شم. دوستش دارم.

می‌گه "خسته می‌شی."

می‌گم نمی‌شم. دوستش دارم.

می‌گه "اگه یه روز برسه که دیگه دوستش نداشته باشی هیچ راه برگشتی نیست."

می‌گم دوستش دارم.

می‌گه "از فردای خودت خبر نداری. همیشه می‌تونی کنار کارهایی که یه فایده‌ای دارن و دوستشون نداری، کارهایی که دوست داری رو هم انجام بدی."

می‌گم این‌جوری از زندگی لذت نمی‌برم.

می‌گه "هدف زندگی لذت بردن نیست."

می‌گم دقیقا هدفش همینه.

می‌گه "پشیمون می‌شی."

می‌گم نمی‌شم.

فقط نگاهم می‌کنه. از اون نگاه‌های "یه روز بهت نشون می‌دم اشتباه می‌کردی"ها بهش تحویل می‌دم.

فقط نگاهم می‌کنه.

حتی یک درصد

همیشه می‌گفت "بپر. چی می‌شه اگه پرواز کنی؟" ولی گمونم هیچ‌وقت فکرش رو نمی‌کرد شاید غرق شم.

این قسمت: تف به زندگی.

منی که به‌خاطر تموم شدن امتحان‌ها و پایان سال تحصیلی دارم از ذوق می‌میرم و یه لیست بلند بالا از سریال‌ها، انیمه‌ها و کتاب‌ها برای خودم آماده کردم.

دوستام: خب برای درس خوندنت برنامه چیدی؟ سه ماه بیشتر وقت نداریم‌ها.

منی که حتی یه دقیقه هم از ذوقم نگذشته بود: "..."

تغییر دادن لحن، چیزی از درد کلمات کم نمی‌کنه.

"ناراحت شدی؟ می‌خوای برو گریه کن حالا."

"عه کم شدی؟ نکنه الان می‌خوای بری گریه کنی باز؟"

"سین زد ولی جوابتو نداد؟ گریه فکر خوبیه به‌نظرم."

"گربه‌ت حالش خوب نیست؟ قطعا اگه گریه کنی حالش عالی می‌شه."

باهام حرف بزن.

باهام حرف بزن. اگه ناراحتی، اگه خسته‌ای، اگه دیگه حس می‌کنی نمی‌کشی، اگه خودت رو دوست نداری، اگه تو خلوتت گریه می‌کنی، باهام حرف بزن. می‌دونم که حرف زدن گاهی سخته. مخصوصا وقت‌هایی که به‌نظرت موضوع خجالت‌آوری می‌آد. ولی بهم اعتماد کن. هیچ‌چیزی بهتر از حرف زدن نمی‌تونه حالت رو خوب کنه. من قول می‌دم که به حرف‌هات گوش می‌کنم. از اعماق وجودم. تمام تلاشم رو می‌کنم که یه‌جوری خوبت کنم. حتی اگه در توانم نباشه؛ حداقل می‌تونم بغلت کنم. می‌تونم بهت بگم با هم‌دیگه درستش می‌کنیم؛ با هم از پسش برمی‌‌آییم. باهام حرف بزن. بذار بدونم چرا ناراحتی. این ناراحت بودنت، منو می‌کشه؛ و حرف نزدنت از اون هم بدتره. بهم اعتماد کن. واسه‌م تعریف کن. من بهت گوش می‌کنم. قضاوت نمی‌کنم. سعی می‌کنم راه‌حلی بهت بدم. خودتو خالی کن. نذار بمونه توی وجودت. نصفه‌شب بهم زنگ بزن. واسه‌م طومار تایپ کن. بیست دقیقه ویس بده. گریه کن. بیا دم خونه‌مون. هیچ‌چیزی مهم‌تر از تو نیست. باهام حرف بزن. باهام حرف بزن.

We’re just sad kids getting lost. A child who grew up day by day

- واقعا عجیبه که من از اول سال هیچ‌کاری نمی‌کردم و کلا یه سریال دیدم، و اونم بخاطر این بود که نجمه گفت ببینیم. و حالا که مثلا امتحاناته و من به عنوان کسی که کتاب‌هاش سفیده موظفم حداقل سه هفته از دهمم رو به کتاب‌های درسیم اختصاص بدم، دو تا انیمه شروع کردم، و یه کتاب فانتزی که مجموعه‌ست. مجبورم می‌کنه شب‌ها تا صبح بخونمش و صبح پشت میزم خوابم می‌بره. درحالی که شیمی جلوم بازه و تنها چیزی که ازش بلدم تئوری بیگ‌بنگه که اونم حذف شده. تنها دلیلی که هنوز دارم ریاضی رو ادامه می‌دم و همین الان نمی‌رم تغییر رشته بدم به چیزی که حداقل یکم دوستش داشته باشم، همون حس شادی‌ایه که بعد از حل کردن یه مسئله بهم دست می‌ده. اون احساسی که وقتی دارم تست می‌زنم و جوابی که به دست می‌آرم توی گزینه‌ها هست. و درسته. اون حس رو هیچ جای دیگه‌ای تجربه نکردم، و دوستش دارم.

- بیان پر از بلاگرهای خفن جدید شده. فقط کافیه یکم مثل قدیما توش زیادی گشت بزنم و دهنم باز بمونه که، واااو چقدر نویسنده‌ی جدید! چه آدمای خفنی! و با حسرت بشینم متناشونو بخونم و با بغض بگم که می‌خوام باهاش دوست بشم، ولی واقعا هیچ‌وقت روم نشده. یعنی، قبلا بهتر بودم. اون زمان که تازه اومدم اینجا، خیلی ذوق داشتم و به همه کامنت می‌دادم، و خیلی راحت باهاشون دوست می‌شدم. ولی حالا حتی نمی‌تونم با یکی از بچه‌های تجربیمون سر صحبت رو باز کنم (که واقعا حرف‌های زیادی برای گفتن به هم‌دیگه داریم)، چه برسه به بلاگرهای اینجا. نمی‌شه یه طوری خودشون بفهمن و بیان باهام دوست بشن؟ یا من شب بخوابم و فردا ببینم جرئتش رو پیدا کردم؟

- من اینطوریم که، بقیه بهم می‌گن "بنویس، بنویس، بنویس. فقط اون ارسال مطلب جدید لعنتی رو باز کن و هرچی دوست داری بنویس. چرت و پرت بنویس. از چی می‌ترسی؟ لازم نیست تاثیرگذار باشه. لازم نیست مفید باشه. خودتو رها کن. نمی‌افتی." و من می‌گم چشم چشم چشم. و باز هم که ارسال مطلب رو باز می‌کنم، فقط می‌بینم که نمی‌تونم. من کلی حرف برای گفتن دارم، ولی الان توی دوره‌ایم که نمی‌تونم حرفام رو بزنم. در واقع، دیشب داشتم به این قضیه فکر می‌کردم و فهمیدم که حرف‌هام رو فقط با نجمه و غزل می‌زنم. صفحه‌ی چتم با بقیه فقط ذوق کردنم برای اوناست. یا اینکه دارن یه فیلم جدید می‌بینن، و واسه‌م تعریف می‌کنن.

یه زمان وقتی بهم می‌گفتن که مثلا روشون نمی‌شه با فلانی حرف بزنن، بهشون می‌خندیدم، چون به‌نظرم واقعا عجیب بود. ولی الان واقعا دارم احساسش می‌کنم. باورتون نمی‌شه برای همین چندتا کامنتی که بهتون می‌دم چقدر زمان می‌ذارم و فکر می‌کنم. بخاطر همین دیگه کامنت نمی‌دم یا کلا ستاره‌هارو خاموش نمی کنم چون خیلی انرژی می‌گیرن. حتی نوشتن همین پست که واقعا چیز خاصی نداشت؛ اما حرف‌هام گیر کرده بودن و کلمات رو پیدا نمی‌کردم. الان واقعا حالم از این پست بهم می‌خوره، ولی به الی قول داده بودم. و قراره از همین روزمره‌نویسی‌ها شروع کنم تا دیگه قلمم خشک نباشه.

در آخر هم بذارید این پست رو با تمین تموم کنم و امیدوار باشم که دفعه‌ی بعدی که ارسال مطلب جدید رو می‌زنم، خیلی دور نباشه.