AI-Chan Challenge

سلام. D:

نوبادی‌ای هستم زنده برگشته از امتحانات؛ که دلش برای چالش نوشتن تنگ شده بود و این چالش آی-چان رو دید.

1. تجربه‌تون درباره‌ی یه انیمه و مانگا توی 2021 رو بنویسید. می‌تونید اثرها رو معرفی کنید و هرچی دل تنگتون می‌خواد بگین.

توی 2021؛ بیشتر از اینکه انیمه ببینم؛ سریال و فیلم دیدم. چون یه لیست طولانی بهم داده بودن و خیلی وقت هم می‌شد که فقط انیمه می‌دیدم و دلم تنگ شده بود. ولی موریارتی وطن‌پرست بینشون بهترین بود. یادمه تابستونم فقط با انیمه‌های ورزشی پر شده بود. :)) از انیمه‌های طولانی مثل Kuroko no Basket گرفته تا هایکیو و انیمه‌های کوتاه مثل Run With the Wind. اون وسط هم واقعا می‌خواستم دروازه‌ی اشتاینز رو تموم کنم؛ ولی هنوز فکر کنم قسمت 7 باشم. :دی

از انیمه‌های فصلی هم؛ اتک؛ Blue Period و To Your Eternity و Wonder Egg Priority رو دیدم فقط. TT البته دقیق نمی‌دونم که انیمه‌ی فصلی خوب دیگه‌ای هم داشتیم یا نه. اگه داشتیم بهم بگین حتما که توی این یه هفته تعطیلیم ببینمشون.

برای مانگا هم؛ فقط مانگای هایکیو رو خوندم. چون نمی‌تونستم تحمل کنم که ناقص بمونه؛ از اونجایی که انیمه‌ش هم به این زودی‌ها قرار نیست بیاد. پس آره. همینا.

(پ.ن: الان شک کردم که مانگای اتک 2021 تموم شد یا نه. اگه 2021 تموم شده اونم به لیست اضافه کنین. D: + جوجیتسو هم مال 2021 بود؟)

2. انیمه و مانگایی که تصمیم دارین سال جدید برین سراغش چیه و چرا؟

انیمه‌ها: اگه وقت کنم خیلی چیزها هست که باید برم سراغشون. اول از همه؛ تمام انیمه‌های سینمایی رو باید ببینم. چون تقریبا هیچ‌کدومشون رو ندیدم. بعد از اون باید ناروتو؛ SK8 the infinity؛ Vivy؛ تمام انیمه‌های ورزشی توی لیستم که انقدر اسمشون سخته یادم نمی‌مونه TT؛ کد گیاس؛ دروازه‌ی اشتاینز؛ mushishi؛ و اون سینمایی ناتسومه که دانلودش کردم و هنوز نتونستم برام سراغش.

مانگا: چند سال قبل تا یه جایی مانگای پرامیس نورلند رو خونده بودم؛ ولی چون خیلی ازش می‌گذره و دیگه یادم نمی‌آد چی بود ماجرا؛ باید یه دور از اول بخونمش. مانگای جوجیتسو رو هم دلم می‌خواد آن‌گویینگ دنبال کنم. شیطان کش رو هم می‌خوام بخونم. TT چینسامن رو هم همین‌طور با این‌که انیمه‌ش داره می‌آد. (البته من که می‌دونم هیچ‌ کدومشون رو وقت نمی‌کنم بخونم ولی خب.)

3. اپنینگ و اندینگ مورد علاقه‌ی شما از سالی که گذشت؟

ق.ن: خدایا. اگه یه آپلود مستقیم پیدا کنم که تا ابد آپلود مستقیم باقی بمونه؛ از شادی همین‌جا سکته می‌کنم. یعنی حتی دو ماه هم نمی‌شه که سایت قبلی می‌پره و من مجبور می‌شم علاوه بر اینکه سه ساعت وقت بذارم سایت جدید پیدا کنم؛ سه ساعت دیگه هم وقت بذارم که قبلی‌هارو درست کنم. *نفس عمیق می‌کشد*

بعدا نوشت: اونی که تا آخر باهات می‌مونه؛ صندوق بیانه. هاه.

نه. مجبورم نکنین یه دونه انتخاب کنم.

برای اندینگ‌؛ این‌ها رو از هایکیو و کوروکو گوش کنید. P:

One Day

By SPYAIR

Magic Spirit

Fantastic Tune

By Kensho Ono

Magic Spirit

برای اپنینگ هم؛ بدون شک؛ مجبورید آهنگ موریارتی رو دوباره بشنوید. *چشمک*

Twisted Hearts

By Tasuku Hatanaka

Magic Spirit

می‌خواستم با معنی‌هاشون بذارم؛ ولی هم خیلی پست طولانی می‌شد هم خودتون حوصله‌تون نمی‌کشید بخونین. TT در آخر هم آی-چان آریگاتوو بخاطر همچین چالش زیبایی. خوشحال می‌شم هرکسی که داره این پست رو می‌بینه؛ توی چالش شرکت کنه. *لبخند و تعظیم*

پ.ن: چرا من نمی‌تونم اندینگ اتک رو توی این لیست بذارم؛ درحالی که قلبم رو زخم کرده و گوش‌هام بخاطرش آسیب دیده و یه عالمه اشک ازم گرفته؟ *با گفتن این حرف که چالش سال بعد می‌ذاریش؛ خودش را آرام می‌کند.*

It's like we're standing hand and hand with all our fears up on the edge

شاید ناامید شیم؛ وقتی نگاه‌های بقیه رو روی خودمون ببینیم. شاید از دست خودمون خسته شیم. شاید بیخیال تمرین‌هامون شیم و تمام ساعت بشینیم یه‌جا. شاید مدام غر بزنیم که وسیله نداریم. شاید به مهدی نگاه کنیم که از اول تا آخرش رو با خنده می‌گذرونه و یکم ناراحت شیم. شاید پاهامون رو با باند محکم‌تر ببندیم بلکه درد عضلاتمون کمتر شه. شاید نتونیم حتی با مسخره‌بازی از مامان پنهون کنیم که آسیب دیدیم. شاید همین‌طوری به حرف‌های مربی گوش کنیم و جلوی خودمون رو بگیریم تا نگیم که نمی‌شه. شاید بخواییم بیخیالش شیم. شاید این تصمیم هم بشه مثل تصمیم‌مون برای انتخاب رشته. شاید پشیمون شیم.

ولی همین کافیه که بدونیم می‌تونیم چند ثانیه توی هوا باشیم. شاید قشنگ نباشه. شاید ارزش نداشته باشه. شاید مربی از اون پشت داد بزنه چرا بیشتر اوج نمی‌گیری. ولی می‌تونیم چند ثانیه پرواز کنیم. می‌تونیم پاهامون رو جمع کنیم توی سینه‌مون. می‌تونیم حتی چشمامون رو ببندیم. اون‌موقع؛ زمانیه که نگاه‌های بقیه رو نمی‌بینیم. یا خنده‌های مهدی رو. اون موقع؛ زمانیه که پاهامون دیگه درد نمی‌کنن. اون موقع؛ زمانیه که کسی بهمون عجیب نگاه نمی‌کنه. کسی خیره نمی‌شه. کسی روشو برنمی‌گردونه. اون موقع؛ زمانیه که می‌تونیم نفس بکشیم.

二

رنائوی عزیزم؛

می‌تونم حس کنم که خوب نیستی؛ ولی هنوزم می‌خوام بگم "امیدوارم که خوب باشی". توی پاکت این نامه؛ برات یه بغل می‌ذارم. شاید بتونه یکم... هوم. کمک کنه.

پس. امیدوارم که خوب باشی.

امروز نهال بلاخره تونست قوس‌عقب بزنه. یه حس شعف زیادی دارم. فکر کنم مربی‌مون هم همین حس رو داشته باشه؛ وقتی به حرف‌هاش گوش می‌کنیم و حرکت‌مون رو می‌زنیم. اولش فکر می‌کردم خیلی به‌دردنخوره که ارشدها به بچه‌های کوچیک‌تر یاد بدن؛ ولی وقتی واقعا انجامش دادم؛ دیدم برای خودم هم مفیده. تا خونه باهاش رفتم. خیلی باهوشه. می‌دونی؛ اصلا انگار ساخته شده تا ژیمناستیک‌کار باشه. هفته‌ی دیگه مسابقه داره. وقتی موقع خداحافظی شد و بغلش کردم؛ بهم گفت سال نو مبارک. یکم تعجب کردم. البته فکر کنم به‌خاطر کلاس زبانش باشه.

اصلا حواسم نبود که سال نوئه. تا وقتی که بهم تبریک گفت. جدی جدی سال نوئه. وقتی رسیدم خونه؛ نشستم میون ریخت‌وپاش اتاقم؛ و دیدم واقعا امسال هیچ‌کار خیلی خاصی نکردم. حتی اون‌قدر زمان نداشتم که درست و حسابی کتاب بخونم. مجبور بودم وسط حساس‌ترین فصل‌ها رهاش کنم؛ چون زمانم تموم شده بود. البته تو رو پیدا کردم. و یکم رنگ گرفتم. فهمیدم که اگه بخوام؛ می‌تونم تمام روزم رو درس بخونم. و باعث تعجبم شد؛ ولی این نوع زندگی رو دوست داشتم. قبل از طلوع بیدار شدن رو دوست داشتم. جایزه دادن کتاب کاغذی به خودم وقتی از امتحانم برمی‌گردم خونه؛ با پول‌هایی که به کندی جمع می‌کنم. فرار نکردن از کارهایی که نمی‌تونستم انجامشون بدم؛ یا نمی‌خواستم انجامشون بدم رو دوست داشتم. خوشحالم که امسال زندگی کردم. درسته که امسال هم اون جرقه‌ای که بهم بگه می‌خوام برای باقی زندگی‌م چی‌کار کنم نخورد. و گودال‌های تیره‌ی عمیقی سر راهم بود. ولی به انجام دادن کارهام ادامه دادم. تازه! دقیقا یه سال شده که دارم چینی می‌خونم. و این‌که می‌تونم پست‌های ویبو رو بخونم؛ بهم احساس غرور می‌ده.

امسال یه هاله‌ای بین بنفش و آبی داشت. روزهای تیره‌ش زیاد بود؛ ولی خوشحالم که تونستیم از پسشون بربیاییم. متشکرم که ازم خسته نمی‌شی. و به زیبا بودنت ادامه می‌دی. و متشکرم که گذاشتی نامه‌هام رو برای ری بنویسم.

توی زبان چینی یه جمله‌ای هست که می‌گه "آینده طولانیه". این معنی رو می‌ده که ما زمان زیادی داریم؛ که آینده رو بسازیم. روزهایی با درخشش طلایی. روزهایی بهتر. و بهش باور دارم. می‌دونم که روزهای بهتر همین‌طوری نمی‌آن؛ و باید ساخته بشن. امیدوارم توانایی ساختن‌شون رو داشته باشم.

مراقب خودت باش؛

نوبادی.

پ.ن: نقطه‌ی روشن این هفته خوندن فارسیر توی هر وقت خالی‌ای بود که پیدا می‌کردم. اون لحظه‌ای که رفتم توی کتاب‌فروشی بهنام و از فروشنده بهترین کتاب اخیرشون رو خواستم؛ اصلا انتظار نداشتم چیز به این جذابی بهم بده. از این به بعد؛ به تمام پیشنهادهاش برای خرید کتاب عمل می‌کنم.

پ.ن2: حتی به خودت هم پیشنهادش می‌کنم که بخونی.

پ.ن3: بعد از این‌که اینو نوشتم؛ دوباره جوری از آیدل‌هام برای سال نو اتک خوردم؛ که ولم کنین اصلا. -چرا همیشه آخر هرسال همین می‌شه؟-

پ.ن4: از 2021 هیچی نفهمیدم. نمی‌شه یه‌بار دیگه زندگی‌ش کنیم؟

پ.ن5: من هنوز جمع‌بندی حسابان نکردم و اون نمونه‌سوالی که فرستاده رو هم ننوشتم. ولی این‌جام. هاه. اون لحظه‌ای رو می‌بینم که ساعت چهارئه و حسابان من تموم نشده.